ریاب دارای هزار سال تاریخ مکتوب بوده و جزو قدیمی‌ترین روستاهای گلی کشور به حساب می آید. این روستا در سال 1387 هجری شمسی در زمره آثار ملی کشور به ثبت رسیده است. روستای ریاب در طی سالیان متمادی که از عمرش می گذرد چندین بار تغییر مکان داده است، به گونه ایکه هم اکنون قبرستان قدیمی ده در درون بافت مسکونی واقع شده و مردم اقدام به ساخت خانه بر روی آن نموده اند. قبرستان جدید ده در کنار دهانه قنات و در مجاورت مزار خواجه ابومنصور ریابی قرار دارد. بناهای ریاب برخلاف عمارت‌های یزد و اطراف آن باشکوه نیستند اما زیبایی خاص خود را دارند. این بناها تمامی نیازهای ساکنان خود را برآورده می کنند. در اغلب کوچه‌های این محله، ساباط یا سقف هایی برای ایجاد سایه ساخته شده اند و تمامی خانه‌ها دارای سردابه، حوضخانه وبادگیر هستند. جهت خانه‌ها نیز به گونه ای است که وزش بادهای کویری، ساکنان منازل را در گرمای طاقت فرسای روزهای بلند تابستان خنک کند. حضور خوانین و افراد متمول در این منطقه موجب شده است معماری و تزیینات منحصر به فردی در منطقه گناباد به وجود آید. معماری کویری خانه‌های بافت تاریخی ریاب به سبک معماری خانه‌های یزدی شباهت دارد. کارشناسان برای اولین بار در این منطقه با بادگیرهایی مواجه شدند که مانند بادگیرهای یزد، با دریچه ای مستقیما به سردابه متصل می شوند. دیگر تزیینات این خانه‌ها نیز بسیار قابل توجه است.

لهجه مورد استفاده در این ده با سایر دهستان‌های اطراف متفاوت و قابل تمییز است. همچنین اهالی ریاب به مودب و تعارفی بودن شهرت دارند.صفت بارز دیگر این ده در بین مردم گناباد، اغراق کردن اهالی ریاب در صحبت‌های روز مره شان است. این گونه اغراق‌ها "پوت" نام داشته و به اغراق نمودن "پوت زدن" گفته می شود. به عنوان نمونه مشهور است که یکی از اهالی ریاب برای نشان داده درشت دانه بودن انگورهای باغش اینگونه گفته است که : "دیروز یک دانه انگور را لگد کردم که با ترکیدن آن آب تا کلون باغ بالا آمد!!!" . چنینن اغراق هایی به وفور در بین مردم شهرت داشته و مورد استفاده قرار می گیرد.

از محصولات مهم ریاب می توان به زعفران، صیفی جات، انار، انگور و انواع محصولات دامی اشاره کرد. این ده دارای جاده آسفالت، برق، آب بهداشتی، تلفن، مرکز ICT، مدرسه ابتدایی و راهنمایی، مهد کودک، نانوایی و بسیاری دیگر از امکانات رفاهی است. رفت و آمد با وسیله عمومی از این ده تا شهر و بالعکس توسط مینی بوس و به صورت رایگان است.

با اعلام این ده به عنوان میراث فرهنگی، به اهالی وام‌های قرض الحسنه تا سقف 5 میلیون تومان جهت بازسازی خانه‌های قدیمی پرداخت می گردد. همچنین ساخت و ساز در بافت جدید ده تحت نظر سازمان نظام مهندسی بوده و هر گونه ساخت و ساز در بافت قدیمی بایستی با نظارت سازمان میراث فرهنگی صورت پذیرد.

بسیاری از مردم ریاب به شهرهای بزرگ از جمله تهران مهاجرت کرده اند که اکثر قریب به اتفاق آنها در زمینه ریخته گری فلزات رنگین به ویژه وسایل تزیینی برنجی مانند لوستر، آینه شمعدان و ... فعالیت دارند.